kruisweg: statie 6

Veronica droogt het gezicht van Jezus af

Een hart met handen

Troostende handen op een gelaat dat lijdt,
tekenen de lijnen van de mens diep in je hart
– om nooit te vergeten.

Je draagt zijn aanschijn mee
en de trekken van zijn ziel:
zijn verdriet
en zijn vaste wil om trouw te zijn ten einde toe.
Zijn liefde krijgt een gezicht.

Een hart met handen is een klein attent gebaar
dat niet het lijden heelt,
maar toch het leed verzacht;
een ander mens
draagt je pijn mee.
Onze Vader. Wees gegroet.
V. Ontferm U over ons, Heer, ontferm U over ons
A. O God, wees ons zondaars genadig.

Lied: O Hoofd, vol bloed en wonden,
met smaad bedekt en hoon,
o godd’lijk hoofd omwonden
met scherpe doornenkroon
O Gij, die and’re kronen en glorie waardig zijt:
ik wil mijn hart U tonen,
dat met U medelijdt.

Alleen nog maar troosten

Maar soms kun je echt niets meer doen.
Wat moet je zeggen bij iemand die door een
ongeluk een been kwijtraakt? Wat kun je nog zeggen
tegen iemand die net een kind, een broer of zus,
vader of moeder, een goede vriend verloren heeft?

Als je er niets meer aan kunt doen, als woorden
tekortschieten, geef dan maar jouw hart. In een
stil gebaar: een arm om hem been, een hand op
zijn schouder, een kus op zijn voorhoofd.

Zoals dat meisje, Veronica. Ze droogt Jezus’ zweet
en tranen in haar handen. Dat zegt meer dan woorden
kunnen zeggen.
Als we geen woorden meer kunnen vinden, kunnen we
in ieder geval ons hart laten spreken. En wat kunnen
we elkaar uiteindelijk beter geven dan dat…

gebed: Jezus,
een enkel gebaar heeft U diep getroost. Meer vraagt U
niet van ons dan dat wij U en onze medemensen ons hart
schenken.
Wij vragen U:
Geef ons moed om elkaar nabij te zijn, in die kleine
gebaren waar zoveel warmte en liefde vanuit kunnen
gaan. En waar wij allemaal zoveel behoefte aan hebben.
Amen.